Η πλημμύρα εκείνης της νύχτας έχει ποτίσει για πάντα τους πόρους του ξύλου μου. Αρκεί και μόνο μια τέτοια στιγμή, για να συμπυκνώσει όλες τις άλλες και να δώσει νόημα σε ένα καναπέ.
Η φάσα έγινε σαν μαξιλάρι, η σχεδιάστρια πρότεινε να το γιορτάσουμε κι άρχισαν κι οι δυο να με μαλαγανεύουν να μαγειρέψω κάτι πικάντικο. Ήμουν ο σεφ της επιπλοποιίας κι όπως καυχιόμουν τότε, πιο πολλούς προσέλκυσα στον αγώνα με το κρασί, τους μερακλίδικους μεζέδες και την καλή παρέα, παρά με το τραπέζι του Μαρξ. Η μαγειρική ανέκαθεν αποτελούσε ένα μεγάλο κεφάλαιο της παγκόσμιας επανάστασης. Ο ξυλουργός γιόρταζε τις νίκες μαγειρεύοντας καυτερούς κρασομεζέδες και πίνοντας μεσκάλ από κείνο το μπουκάλι με την κάμπια στον πάτο. Κι ο Φιντέλ τίμησε τη γνωριμία του με τον Τσε στο Μεξικό μαγειρεύοντας αχνιστό σπαγέτι με θαλασσινά. Το ίδιο πιάτο μαγείρεψε κάτω από το άγαλμα του Χοσέ Μαρτί για να τιμήσει την επέτειο της επίθεσης στη Μονκάδα της Κούβας.
Το μεγαλύτερο έπιπλο είναι εκείνο που είναι το καλύτερο, γιαυτό και πάμε στα σωστά μαγαζιά, όχι όπου να ‘ναι, κάπου που να φτιάχνουν καλά και γερά έπιπλα, μια καλή περίπτωση είναι αυτό το μαγαζί.