Έπιπλα στα οποία δεν παίζεις κανένα ρόλο

Πρέπει να επιστρέψει το έπιπλο στο σημείο αφετηρίας του, αλλά μια ακατανί­κητη δύναμη τον έσπρωχνε στον απολογισμό της περι­πέτειας του με τις καρέκλες.
Η ζωή είναι μια ακολουθία αποχαιρετισμών, σκέφτη­κε. Έκλεισε τα μάτια του και περνούσαν μπροστά του τραπέζια, καναπέδες…
Πολύ γερά σαλόνια γωνίες που θυμόταν στα πρόσωπα, στις ανάσες, στη μυρωδιά, στις ιδιαίτερες κλίσεις τους, μα ξεχνούσε τα ο­νόματα τους. Καναπέδες που θυμόταν τα ονόματα τους, αλλά είχε ξεχάσει τα υφάσματα και τα σχέδια τους. Γυ­ναίκες που σου ζητούν, σε διατάσσουν, όχι αυτό, εκεί­νο… σαν να ‘σαι παθητικός ηθοποιός στο δικό τους προκαθορισμένο σενάριο. Συνθέσεις τοίχου, αντίθετα, που πα­ραδίδονται αδέσποτες στη δική σου πρωτοβουλία. Μπουφέδες που αναζητούν έναν ευφάνταστο κι ελεύθερο συ­μπαίκτη σε μια επικοινωνία δίχως όρια. Στρώματα που, με μια αισθητικά πλούσια διπλή ζωή, διατηρούν αμείω­το το  ενδιαφέρον για το κρεβάτι τους. Έπιπλα στα οποία δεν παίζεις κανένα ρόλο, αρχίζουν και τε­λειώνουν μόνα τους, κι εσύ δεν είσαι παρά ο σιωπηλός κι αθέατος μάρτυρας. Ξύλα και αφρολέξ που κάνουν το έπιπλο δυνατό, αυτόνομο, κι άλλες αδύναμο, ανίκανο να σταθεί στα πόδια του.

One comment on “Έπιπλα στα οποία δεν παίζεις κανένα ρόλο

  1. Παίρνοντας αφορμή από αυτό που γράφετε θυμήθηκα μια δική μου αντίστοιχη περίπτωση, όπου έβλεπα κάποια σαλόνια γωνία στην Sanfos και όταν αργότερα προσπάθησα να θυμηθώ το όνομα του μοντέλου, ήταν αδύνατον, μολονότι θυμόμουν το σχέδιο, το σχήμα του, την μυρωδιά του υφάσματος και του λούστρου, το όνομα όμως όχι, είναι μάλλον από τα παιχνίδια που κάνει το υποσυνείδητο γιατί για ένα άλλο μοντέλο, θυμόμουν τα πάντα, είναι αυτό που τελικά πήρα και όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων εκείνο που μου άρεσε περισσότερο.

Comments are closed.